Ձեզ ենք ներկայացնում, մեր համաքաղաքացի շտապ օգնության աշխատակցուհի,
Սվետլանա Գրիգորյանի բանաստեղծություններից մի փոքրիկ փունջ:
ԴՈՒ հիասքանչ արեվոտ գարուն , թող բողբոջ ծլի , կարկաչի առուն
, անսպառ ժպիտ սիրող սրտերուն ,; Հավքն ու սոխակն ճախրեն ամենուր ; Իմ բացվող գարուն
ծաղկունքես արի , թող աստծո մարդը անվերջ արարի ,,,
դուք ընտրեք ,,,
Ձնհալ է տաքուկ , առվակնել փափուկ , ուրախ խոխոջում , արեվին
կանչում ; ՈՒ շիկակարմիր արևը թիկնած , ամպերի խորքում ամոթից շիկնած , դուրս գալով
կամաց , շողքն է շաղ տալիս , վերքիս դեղ տալիս , ու մի բուռ սերել , սրտիս շաղ տալիս
,,,
Գարուն զուգվել ես քո ծաղկաբույլով , այգիս լցվել է վարդով
, բլբուլով , Սայաթ - Նովայի տաղն եմ ես ուզում , , նրա դաղ սրտի խաղն եմ ես ուզում
; Նրա վառ սիրուց կրակե մի բոց , փոթորկուն հոգիս ծով է ալեկոծ ; Ծովի օվկիանի վարարուն
ջրեր , թե սիրո կրակը , դուք գիտեք մարել , հանգցրեք հուրը , թող կորչի այրվող սիրո
մրուրը ,,,,
Շառաչում է Աղստեվը , ու ելնում է ափերից , զնհալներից հորդացել
է ցած է իջնում դարերից , սարից բերում գարնան հմայք , խինդ է տալիս ծառերին , ջրում
ծաղկունք , ծիլ ու արոտ ու զովացնում է կարոտ ; Աղստեվի ցածրի հովտում ԴԻԼԻՋԱՆՆ է հանգրվան
, զմրուխտավառ կանաչ դրախտ , հովեկների օթևան ,,,,,,,,,,
