Սվետլանա Գրիգորյան, Դիլիջանցի բանաստեղծուհու, բանաստեղծություններից:

ՀԱՎՔԻ ԵՐԳԸ

Աշունն իր վերջին հեքիաթն է երգում,

Ձմռան հանդես է հանդերում

Ծառերը ցրտից օրոր են ասում՝

Մի հավք տխրել է ու մրսում։

Նիրհում է երեկոն կամաց

Մաղում է փաթիլը ՝ ձյան ճերմակ,

Հավքը նստել է մերկ ճյուղին,

Փնտրում է մի տաքուկ վերմակ։

Իր զմրուխտ աչքերը փակած,

Պարուրված մի անուշ քնով՝

Կտցին մի դայլայլ սիրուն,

Խորհում է, թե երբ կգա գարուն ։

30․10․2016թ․ք․Դիլիջան,Հեղինակ՝ Սվետլանա Գրիգորյան․

ՄՈՐ ՍԻՐՏԸ

Ոչինչ պետք չէ այս աշխարհում ՝

Թող զավակդ ուրախ լինի,

Եղած գանձդ, հոգիդ, անձդ,

Մի ափսոսա,այն զավակիդ

Դու նվիրիր։

Քանզի սիրտդ տխրում է երբ,

Դու տեսնում ես նրան ցավոտ։

Ու մի փոքր ցավի դեպքում,

Դու՛ էլ չկաս, դու չես ապրում ,

Ու մի պահ էլ , քեզ մեղադրում,

Թե՞ ինչու է սիրտդ ցավում ։

Սրտիդ ցավը, ո՞նց ամոքես,

Երբ քո կյանքում ,աշխարհի չափ,

Դու սիրում ես որդուդ ՝ քան քեզ։

29․10․2016թ,ք, Դիլիջան , հեղինակ՝ Սվետլանա Գրիգորյան,

ԱՇՈՒՆԸ ՀԻՎԱՆԴ Է ․․․․․․․

Աշունը հիվանդ է, արևը վտիտ,

Մերժված է աշունը ու տխուրաչյա։

-Ասա՛, ի՛մ աշուն, ինչո՞վ ամոքեմ

Քո անզոր հոգին,

Սիրով թաթախված

Վիրակա՞պ դնեմ քո ցավող վերքին։

Ապրի՛ր, մի ՛տխրիր իմ թախծո՛տ աշուն,

Արևշող օրեր դեռ շա՛տ կլինեն,

Ցավոտ մի օրն էլ կյանք արժե, անգին,

Գիտեմ , որ դու էլ կունենաս կարոտ՝

Անթեղված լռին,

Ու կարոտի հետ մի թաքուն պահված

Սրբազան խորհուրդ։

Աշուն դալուկ ես, արևդ՝ վտիտ։

04․11․2016թ․ հեղ․՝ Սվետլանա գրիգորյան ․․