Իմ մանկության
Հուշերից:
Իմ ընթերցողի հետ ուզում եմ կիսվել իմ մանկության մի քանի դրական
, հաճելի և անմոռանալի պահերից:
Սկսեմ դպրոցից, ինձ համար տպավորիչ էր, երբ դպռոցում կազմակերպում
էին տարբեր միջոցառումներ:
Ես անհանբերությամբ էի սպասում ,որ պետք է երգեի և լսում էի ,որ սկսել են փորցերը,
ու ուր որ է կթակեն դասարանի դուռը և դասից կկանչեն ասելով․ Վաչեին կարելի է?:
Այդպես էլ լինում էր․ ես մասնաքցում
էի բոլոր միջոցառումներին, մի անգամ ել հիշում եմ՝ երբ ամբողջ դպրոցը պատրաստվում էր
վերջին զանգին, ես գնացի դահլիճ և երգեցի Նատալիա Օռեռիա-ի երգերից ու ինչ տեսն եմ?,
ետ շրջվեցի տեսնեմ ամբողջ դպրոցը դահլիճում է, և բոլորը լսում են իմ Իսպաներեն կատարումները,
դա էլ հերիք չէր՝ ինձ խնդրում էին, որ թարգմանեմ, դե ես էլ դպրոցական երեխա իսպաներեն
որտեղից իմանամ, և թարգմանում էի, հայերեեն ինչ բառ որ գիտեի:
Երեխեքը ոգեշնչված վազում էին անգլերենի ուսուցչուհու մոտ և
ասում էին, թե Վաչե էն թարգմանել է, այդ երգերը՛, նաել թե՝ որ Վաչե էն ասել է ուրեմն
ճիշտ է ասել:
Հիշում եմ մի անգամ ել «Մարդու իրավունքների» ուսուցիչուհին
միջոցառում էր կազմակերպել նվիրված ֆիդայիներին և ես երգեցի գուսան Հայկազունու «Գետաշեն»
հայրենասիրական երգը:
Անգլերենի ուսուցչուհին անգլրենի բաց դաս էր կազմակերպել, ես
ել, առաջին անգամ անգլրենով, պետք է երգ էի Սելեն Ձիոնի երգերից «Տիտանիկի» երգը, և
ոգեշնչված երգեցի ու ամբողջ դահլիճը և արտասահմանցի հյուրերը գոհ էին:
Շատ են դրանք, որի մասին խոսեմ, միայն ասեմ ,որ հայերենի քննության
ժամանակ տնօրենը, ամբողջ հանձնաժողովի առաջ, ինձ ետ կանչեց և ասմունքեցի Պարույր Սեվակի
«Ան Լռելի Զանգակատուն» պոեմը, ես չեմ մոռանա, տնօրենիս հուզված դեմքը:
Ռուսերենի քննությաննել չեմ ասում թե՝, քանի տոմսի պատասխանեցի
ամբօղջ դպռոցը թնդում եր իմ ակտիվության՛, ունակությունների, և լավ սովորելու մասին
ու մինջ այս օր էլ ինչքան ել, հանդիպում եմ ուսուցիչներիս մեծ ակնածանքով եմ բարեվում,
և կարոտով ենք հիշում:
Չձանձրացն եմ, քեզ իմ հավատարիմ բարեկամ, և սահմանափակվ եմ,
այսքանով շնորհակալություն վոր ունկնդիր եղար իմ հուշերի մի փոքրիք փնջիկին:
Քո Վաչե Սարգիսի Դիլիջանցի:
Комментариев нет:
Отправить комментарий