Անձրև է մաղում , մանր հակինթե արծաթ շիթերը հողին է շաղում։
Անձրևից հետո ,թաց է գետինը ,ասես արտասվում՝
Աշնան խաշամին, շղարշ մշուշին ,նա դեռ չի սպասում։
Ու արևագալը երկնի կապույտում ՝կամարը կապած՝ ծիածանի վառ գույներով լցված,
Անձրև ու մշուշ քշում տանում է հեռու- հեռուներ,
Իր հետ ետ բերում ծով , երանության հույսի հեքիաթի սիրո անուրջներ։
ԱՇՈՒՆ
Ես սիրում եմ քո թախիծը իմ աշուն , Քո տերևը՝ դեղին ներկված ու նախշուն, Դու էլ մեր պես , ծերանում ես ,հանգիստ, հանդարտ, անրջում, Իսկ ի՞նչ ունես գաղտնի պահած քո հուշերի մշուշում ։
Հեղինակ, Սվետլանա
Գրիգորյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий